ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

Full width home advertisement

Post Page Advertisement [Top]


Σκόπιμες (;) παραλείψεις από την κ. Ρεπούση
Διάβασα το άρθρο της κ. Ρεπούση στο φύλλο της εφημερίδας σας της 18–19.5.2013 με τίτλο «Αλήθειες και ψέματα για το ωράριο των εκπαιδευτικών». Σ’ αυτό περιλαμβάνονται αναφορές και διαπιστώσεις και σε άλλα εκπαιδευτικά θέματα, με αρκετές  από τις οποίες δε θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς, παρά μόνο ως προς ένα σημείο: ρίχνει το λίθο του αναθέματος επί δικαίους και αδίκους! Υπάρχουν όμως και κάποιες αναφορές που δημιουργούν εύλογες απορίες.
Υποστηρίζει ότι οι εκπαιδευτικοί που κάνουν καλά τη δουλειά τους και υπερβαίνουν κατά πολύ το τυπικό ωράριο των 40 ωρών εργασίας την εβδομάδα είναι λίγοι. Τους δίνει όμως και κάποιο δίκιο, διότι, όπως αναφέρει, « Ένα σχολείο που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο εγχειρίδιο και στην παπαγαλία δεν ωθεί τον εκπαιδευτικό στην προετοιμασία. Ένα σύστημα που δεν αξιολογεί και δεν επιβραβεύει δε δίνει κίνητρα».
Εύλογο ερώτημα: Αφού λοιπόν το σύστημα δεν αξιολογεί, πώς συνάγει το συμπέρασμα η κ. Ρεπούση ότι οι εκπαιδευτικοί που κάνουν καλά τη δουλειά τους είναι λίγοι; Επίσης, γιατί αποσιωπά το γεγονός ότι ένας εκπαιδευτικός βελτιώνεται, και άρα κάνει καλύτερα τη δουλειά του, με μια ουσιαστική, πολυδιάστατη περιοδική επιμόρφωση, που παρέχεται σε όλους σε μια περίοδο κατά την οποία απαλλάσσονται προσωρινά από τα διδακτικά τους καθήκοντα; Αυτή η αδήριτη ανάγκη αποτελεί και πάγιο αίτημα των εκπαιδευτικών και της ΟΛΜΕ, αλλά δυστυχώς δεν υλοποιήθηκε ποτέ, ούτε καν την εποχή της οικονομικής ευμάρειας.
Αν, ωστόσο, ρωτήσει την κ. Διαμαντοπούλου, θα πληροφορηθεί ότι την περίοδο που διατέλεσε υπουργός Παιδείας είχε συγκροτήσει επιτροπή, στην οποία μάλιστα συμμετείχαν και εκπρόσωποι της ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ, με αντικείμενο τη μελέτη του θεσμού των Διδασκαλείων και γενικότερα την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών. Αυτή η Επιτροπή κατέληξε καταρχάς σε συγκεκριμένο πόρισμα, σύμφωνα με το οποίο γινόταν αποδεκτή η ανάγκη να καθιερωθεί ετήσιας διάρκειας επιμόρφωση των εκπαιδευτικών με ταυτόχρονη απαλλαγή τους από τη διδασκαλία. Αλήθεια, γιατί το πόρισμα αυτής της επιτροπής κυριολεκτικά κατέληξε στο καλάθι των αχρήστων; Τι απαντά η σημερινή, πολυκομματική ηγεσία του Υπ. Παιδείας γι' αυτή την αβελτηρία της;
Επίσης, αναφέρεται η κ. Ρεπούση στην αξιολόγηση, λησμονεί όμως να σημειώσει ότι η προτεινόμενη αξιολόγηση δεν είναι βελτιωτική και επιπλέον είναι τιμωρητική, αφού οδηγεί στη μισθολογική καθήλωση και την απόλυση. Επίσης είναι κατ’ εξοχήν ανταγωνιστική σε σημείο που θα μετατρέψει τον ευαίσθητο χώρο του σχολείου σε ζούγκλα. Επίσης δεν είναι αντικειμενική. Όχι επειδή καμιά αξιολόγηση δεν μπορεί να είναι απόλυτα αντικειμενική, αλλά επειδή ποσοτικοποιεί ποιοτικά χαρακτηριστικά, στην κρίση των οποίων υπεισέρχεται έντονα ο υποκειμενικός παράγοντας!
Επιπλέον, η αξιολόγηση πραγματοποιείται από μονοπρόσωπα όργανα, πράγμα που ενισχύει υπέρμετρα τον κίνδυνο της αυθαιρεσίας. Άλλωστε και ο υφυπουργός παιδείας το σημείο το χαρακτήρισε απαράδεκτο! Όμως δεν αποσύρθηκε από το σχετικό ΠΔ, που σύντομα η κυβέρνηση θέλει να εφαρμόσει! Αξίζει να τονίσουμε εδώ, αξιοποιώντας και την εμπειρία άλλων χωρών, ότι η εφαρμογή ενός τέτοιου συστήματος αξιολόγησης οδηγεί σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια στην κατηγοριοποίηση των σχολείων σε "καλά" και σε "ανεπαρκή", προετοιμάζει την κατάργηση κάποιων από τα "ανεπαρκή" και τελικά ενισχύει τις μορφωτικές ανισότητες και στην πρόωρη διακοπή της σχολικής φοίτησης.  
Άλλωστε, αυτή είναι και η στόχευση του νεοφιλελεύθερου δόγματος. Ή μήπως πιστεύει η κ. Ρεπούση ότι το κόμμα της στην τρικομματική κυβέρνηση θ’ αποτρέψει το τελευταίο ενδεχόμενο;
Αλλά, και αν η ίδια το πιστεύει, πώς θα πειστούν και οι ανησυχούντες καθηγητές, όταν βλέπουν ότι η συμμετοχή του κόμματός της στην τρικομματική κυβέρνηση δεν απέτρεψε κανένα από τα σκληρά και επώδυνα μέτρα που εφαρμόζονται σε βάρος των πολιτών; Ξέρω ότι ο αντίλογος εκφράζεται με την ερώτηση: Γιατί δεν προτείνουν οι καθηγητές, η ΟΛΜΕ, ένα σύστημα αξιολόγησης; Η ΟΛΜΕ στο 8ο συνέδριό της το 1997 έχει προτείνει ένα σύστημα αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου. Μπορεί σε πολλούς να μην αρέσει, υποθέτω και στην κ. Ρεπούση, όμως ας πληροφορηθεί ότι παρόμοιο σύστημα διαθέτει η Φιλανδία και το παράδειγμά της το αναφέρω, επειδή θεωρείται ότι έχει το καλύτερο σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης. Ακόμη, η πλειονότητα των καθηγητών εκτιμούν ότι οποιαδήποτε πρόταση σήμερα προς μια κυβέρνηση, που επιβάλλει επώδυνα μέτρα, είναι σαν να της παραδίδει το μαχαίρι της σφαγής! Επίσης, η εξατομικευμένη αξιολόγηση στην εκπαίδευση σιγά σιγά αποσύρεται σε χώρες της Ευρώπης ή τουλάχιστον έχει αναπτυχθεί ένας έντονος σκεπτικισμός γύρω από αυτή, εξαιτίας κυρίως του γεγονότος ότι ο εκπαιδευτικός δεν επιτελεί ένα συγκεκριμένο έργο και άρα μετρήσιμο. Ο εκπαιδευτικός, ως γνωστόν, καλείται να εργαστεί σε κινούμενη άμμο με τις συνθήκες να μεταβάλλονται όχι μόνο από περιοχή σε περιοχή και από σχολείο σε σχολείο, αλλά από τμήμα σε τμήμα και από ώρα σε ώρα! Επίσης, δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι υπάρχει μια κωδικοποιημένη διδασκαλία, η οποία μπορεί να εφαρμόζεται σε όλες τις περιπτώσεις. Εκτιμώ ότι οι εκπαιδευτικοί στο σύνολό τους δεν φοβούνται την αξιολόγηση, απλώς δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη ότι θα είναι δίκαιη!
Σε άλλο σημείο η κ. Ρεπούση αναφέρει ότι οι συνδικαλιστές ήξεραν ότι γίνονται αποσπάσεις ρουσφετολογικές και δεν μιλούσαν. Η συλλήβδην αναφορά στους συνδικαλιστές είναι  άδικη! Γιατί, κ. Ρεπούση, δεν αναφέρεσθε στον κομματικό συνδικαλισμό και μάλιστα στη χειρότερη μορφή του, που είναι ο κυβερνοσυνδικαλισμός; Αυτός που ταυτίζεται με τις κυβερνητικές επιλογές και που τις χειροκροτεί; Που χρησιμοποιείται ως εφαλτήριο για ανέλιξη; Με αντάλλαγμα υψηλά αμειβόμενες διοικητικές θέσεις και βουλευτιλίκι; Όμως, κ. Ρεπούση, υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν συνδικαλιστές που δεν υπηρέτησαν αυτή την πλευρά του συνδικαλισμού, που διαμαρτυρήθηκαν και εξακολουθούν να διαμαρτύρονται, αλλά δεν εισακούονται. Τυχαίνει όμως να έψεγαν και τις προηγούμενες κυβερνήσεις, όπως ψέγουν σήμερα και την τωρινή, και μάλλον για αυτό το λόγο δεν λαμβάνονταν υπόψη! Επίσης, οι αιρετοί εκπρόσωποι του κλάδου στο ΚΥΣΔΕ, που πραγματοποιεί τις αποσπάσεις και τις μεταθέσεις, ανήκαν ανέκαθεν στους γαλαζοπράσινους συνδικαλιστές. Οι τελευταίοι βέβαια δεν έπιασαν τις καρέκλες μόνοι τους! Ο κλάδος τους εξέλεξε είτε διά της ψήφου του είτε διά της αδιαφορίας του! Γνωρίζετε, υποθέτω, ότι ο κλάδος των καθηγητών διαθέτει τις πιο δημοκρατικές διαδικασίες, στις οποίες ο καθένας μπορεί να καταθέσει την άποψή του, τις προτάσεις του, να δεχτεί κριτική και βεβαίως να εκτεθεί δημόσια στις εκλογικές διαδικασίες. Κανένας δεν του το απαγορεύει! Δυστυχώς όμως αυτές τις δημοκρατικές διαδικασίες του κλάδου μας ελάχιστοι τις τιμούν! Φέτος και για πρώτη φορά στα χρονικά υπάρχει αιρετός εκπρόσωπος του κλάδου στο ΚΥΣΔΕ που ανήκει στην αριστερά. Στην αριστερά γενικώς, δε μ’ αρέσει να θέτω προσδιορισμούς: δημοκρατική, ανανεωτική, ριζοσπαστική, διότι αριστερά που δεν εμπεριέχει και τα τρία δεν είναι κατά την άποψή μου αριστερά.  
Ακόμη, μιλώντας για το ΠΔ, που αφορά στις υποχρεωτικές μεταθέσεις παραλείψατε ν’ αναφέρετε την άποψή σας. Το θεωρείτε καλό, σωστό, συμφωνείτε, διαφωνείτε, τι; Αντιθέτως, ισχυρίζεστε ότι αν το υπουργείο ήθελε να τις αποτρέψει θα έπρεπε να καθησυχάσει όσες ανησυχίες θεωρούσε δίκαιες! Βέβαια, το τι θεωρεί δίκαιο το υπουργείο είναι μια ολόκληρη συζήτηση, αλλά ακόμη και να το έκανε, ποιος εμπιστεύεται πλέον το υπουργείο και γενικότερα την κυβέρνηση; Όταν ψηφίστηκε η αύξηση του ωραρίου, χωρίς όμως να καθοριστεί κατά πόσες ώρες, το υπουργείο διαμήνυε ρητά ότι το ωράριο δεν θ’ αυξηθεί αλλά θ’ αντιμετωπιστεί το ζήτημα με ορθολογική ανακατανομή του προσωπικού. Αργότερα ισχυριζόταν ότι η αύξηση του διδακτικού ωραρίου θα είναι το έσχατο μέσο! Επομένως, ποιον και τι να εμπιστευτεί κανείς; Εκείνους που άλλα έλεγαν στον κόσμο προεκλογικά και άλλα κάνουν μετεκλογικά; Αυτούς που άλλα έλεγαν στην προγραμματική συμφωνία (μετεκλογικά) και άλλα πράττουν τώρα;
Τέλος, κ. Ρεπούση, δεν είδα μια λέξη για τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς! Η απόλυσή τους είναι μια από τις πιο οδυνηρές και απάνθρωπες συνέπειες της αύξησης του διδακτικού ωραρίου. Είναι ανθρωπίνως αποδεκτό, κάποιοι εργαζόμενοι που έχουν προσανατολίσει τη ζωή τους προς τη δημόσια εκπαίδευση, έστω ως συμβασιούχοι, που είχαν ήδη κάνει τον οικογενειακό τους προγραμματισμό, να απολύονται; Είναι μέτρο αυτό; Και πόσους πόρους θα εξοικονομήσει έτσι το δημόσιο, κ. Ρεπούση; Ψίχουλα εξοικονομεί σε σχέση με το σύνολο των εξόδων! Χάνει όμως απείρως περισσότερα στο ζήτημα της ανεργίας και της ανθρωπιάς, που είναι και το σπουδαιότερο!
Πάνος Κατσούλας
Εκπ/κός

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Bottom Ad [Post Page]