ΕΠΙΣΤΟΛΗ Ι. ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΗ & Μ. ΔΟΥΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΥΛΟ

Με επιστολή που διένειμαν στον Τύπο, οι συγγραφείς Ιωάννα Καρυστιάνη και Μάρω Δούκα παίρνουν θέση για τα γεγονότα της Νομικής του 2011. 

«Τελικά μόνον ένα άσυλο λειτουργεί τέλεια στον τόπο μας, το Κοινοβούλιο, και μόνο για παρανομήσαντες βουλευτές, που δεν αίρεται η ασυλία τους, και παρανομήσαντες υπουργούς, που προστατεύονται από τον κατάπτυστο και κραταιό νόμο τους.

Το Σύνταγμα κατοχυρώνει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών παντού. Το πανεπιστημιακό άσυλο έχει ευρύτερο νόημα, την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όταν πλήττονται βάναυσα και ιδίως στις μέρες μας, αποδεκατίζονται ραγδαία, σε βάρος όλων, Ελλήνων και μεταναστών, ηλικιωμένων και νέων. Ίσως οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και φοιτητές στο σύνολό τους θα έπρεπε να σκεφτούν ότι η κοινωνία στρέφεται προς αυτούς προσδοκώντας πιο γενναία υπεράσπιση των δημοκρατικών θεσμών και του ρόλου των πανεπιστημίων στις ταραγμένες δύσκολες εποχές.

Ο,τι συμβαίνει στη Νομική δεν είναι μια δυσάρεστη κατάσταση, είναι μια δραματική κατάσταση. Αλλά αυτές τις μέρες κυριάρχησαν φωνές του τύπου "γιατί δεν συνέλαβαν τους μετανάστες στα Χανιά", "γιατί δεν τους πιάσανε στο βαπόρι μαζί με τον καπετάνιο", "γιατί δεν τους πέταξαν έξω από το κτήριο αμέσως", "ποιος τους υποκίνησε;", "ποιος έφερε το «κοπάδι» στην πρωτεύουσα". Η ομαδική απεργία πείνας μέχρις εσχάτων είναι απόφαση απελπισμένων ανθρώπων. Το μεταναστευτικό, με τις πολλές όψεις και πολλαπλές συνέπειες, δεν το δημιούργησαν οι ίδιοι οι μετανάστες, για να στοχοποιούνται ως υπαίτιοι δεινών. Θα είναι ντροπή για τους Έλληνες πολίτες να στραφούνε εναντίον τους, εναντίον θυμάτων. Χάσαμε πολλά, ας μη χάσουμε και την ανθρωπιά μας. Θα είναι η έσχατη ταπείνωση και ήττα. Ίσως δεν μας πολυαρέσει που κάποιοι άλλοι στις τωρινές συνθήκες αγωνίζονται με αποφασιστικότητα. Η πανεπιστημιακή κοινότητα έχει σπουδαίο και πολύπλευρο ρόλο να διαδραματίσει, να φωτίσει αιτίες, να συμβάλει θετικά. Η Νομική Σχολή θα μπορούσε να αναλάβει πρωτοβουλίες επιστημονικού χαρακτήρα για τη διεθνοποίηση του μεταναστευτικού προβλήματος. Ήδη συμβαίνουν πολλά. Θα συμβούν και άλλα. Η Ελλάδα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αυτή τη μεγάλη ανθρωπιστική και οικονομική κρίση μόνη της. Είναι άδικο και άθλιο να αφήνεται από την Ε.Ε., τον ΟΗΕ, και τις μεγάλες χώρες να πληρώνει τα σπασμένα από τους πολέμους και τις ληστρικές οικονομικές επεμβάσεις τους».