«Άπορος κορασίς»
του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη*
8 Φεβρουαρίου 1963, δάσκαλοι και καθηγητές, γύριζαν στα σχολεία επιστρατευμένοι μεν, αλλά με «το κεφάλι ψηλά», σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, μετά από «αγώνα δι’ αποχής απεριορίστου διαρκείας», ζητώντας την ισότιμη μισθολογική τους μεταχείριση με κλάδους ίσης αφετηρίας.
Η τότε κυβέρνηση του «εθνάρχη» Κ. Καραμανλή είχε κρίνει την απεργία των εκπαιδευτικών «αδικαιολόγητον, αντισυνταγματικήν και αντιπαιδαγωγικήν» και προχώρησε στην πολιτική τους επιστράτευση, διότι «διαταράσσεται η κρατική και κοινωνική ζωή της χώρας»!
Όσο για το αίτημα «15% στην Παιδεία», ο τότε υπουργός Παιδείας Κασιμάτης, απευθυνόμενος στην ιστορική φοιτητική διαδήλωση της 7ης Δεκεμβρίου 1962, το απέρριψε με την «κλασική» πλέον δικαιολογία ότι «το κράτος πρέπει να κινείται εντός ωρισμένων οικονομικών πλαισίων. Δεν είναι δυνατόν αμέσως, σήμερα – όπως το απαιτείτε σεις – διότι είμεθα μία πτωχή χώρα … και δεν εξαρτάται μόνον από αυτό του υπουργείον η ικανοποίησις των αιτημάτων σας»(!)
Σαρανταοχτώ χρόνια μετά η Δημόσια Εκπαίδευση θυμίζει την «άπορο κορασίδα» των ανεπανάληπτων σκίτσων του αείμνηστου Μποστ, αφού, σύμφωνα και με την επιστημονικά τεκμηριωμένη έκθεση του ΚΑΝΕΠ της ΓΣΕΕ, «το εκπαιδευτικό σύστημα εμφανίζεται αναποτελεσματικό, αδύναμο, φοβικό και άδικο», αφού:
· αδυνατεί να ανταποκριθεί ή να εκφράσει τις προσδοκίες της κοινωνίας, η οποία, καταβάλλοντας περίπου τα 2/5 της δημόσιας χρηματοδότησης σε φορείς εκτός εκπαιδευτικού συστήματος, πιστεύει ότι αναπληρώνει αδυναμίες και ελλείψεις της δημόσιας εκπαίδευσης.
· υποτιμώντας διαρκώς τα μικρά μεγέθη (εκπαίδευση μαθητών με αναπηρία, εκπαίδευση μεταναστών και παλιννοστούντων, εκπαίδευση των ομογενών, μείωση της σχολικής διαρροής, ποσοστά μαθητών με οριακή ή χαμηλή επίδοση), απλώς συντηρεί τα μεγάλα μεγέθη των βαθμίδων του.
· δεν μπορεί να αφομοιώσει την πραγματική κατεύθυνση της καινοτομίας. Γι’ αυτό συχνά το παραγόμενο τελικό αποτέλεσμα, σε επίπεδο σχολικής μονάδας, απέχει –κάποιες φορές βρίσκεται και στην αντίθετη κατεύθυνση- από την αρχική πρόθεση του πειραματισμού.
· δεν εγγυάται και δεν διασφαλίζει την ίδια ποιότητα προς όλους σε κάθε γωνιά της χώρας.
Αυτό το «βαθύ κράτος» της αμάθειας θα συνεχίσει να εγκλωβίζει το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας, αν δεν απαλλαγούμε από το δηλητήριο του «μνημονιακού μιθριδατισμού». Ο συντονισμένος αγώνας των εργαζόμενων όλης της Ευρώπης για την ανατροπή των βάρβαρων μέτρων που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις στο όνομα του «ανταγωνισμού», είναι μονόδρομος
*Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Θεσσαλονίκης
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ, «Επωνύμως», 16-2-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου