ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

Full width home advertisement

Post Page Advertisement [Top]


Ένα γράμμα προς τους συνάδελφούς μου του 1ου Γυμνασίου Αιγάλεω

Μοιάζει παράδοξο να σας γράφω αφού βλεπόμαστε κάθε μέρα. Δυστυχώς ο χρόνος για την όποια συζήτηση είναι ελάχιστος ή ακριβέστερα δεν έχουμε τη συζήτηση στις βασικές μας προτεραιότητες.
Με αφορμή και τη σημερινή απεργία θα ήθελα να σας εκθέσω κάποιες σκέψεις , ερωτήματα προβληματισμούς , ελπίζοντας στην ανάγνωσή τους πριν συναντήσουν τον κάδο ανακύκλωσης.
Δεν διεκδικώ κανενός είδους πρωτοπορία , ψήφο ή αναγνώριση –στόχοι θεμιτοί όταν κατακτώνται με εντιμότητα.  Φοβάμαι όμως ότι η αδράνειά μας είναι μια από τις βασικές αιτίες που βρισκόμαστε όχι πια με την πλάτη στον τοίχο μα μετέωρη στον Καιάδα .
Κίνητρό μου η  πίστη στην ελπίδα και η αγωνία για τη ζωή και την αξιοπρέπεια μας που έχουν τοποθετηθεί ξεδιάντροπα στο δίσκο κοπής αλλαντικών.
Γνωρίζουμε καλά τι προηγήθηκε και τι μας περιμένει στη συνέχεια αν επιτρέψουμε να συνεχιστεί η ίδια καταστροφική πορεία.
Δεν είμαστε όμως –ως ένα βαθμό- συνυπεύθυνοι ;  Δεν έχουμε πάψει εδώ και χρόνια να έχουμε ουσιαστικές συλλογικές διαδικασίες;  Δεν έχουμε εκχωρήσει σταδιακά τη διαχείριση των κοινών σε ‘’ειδικούς’’ καθόλου ανιδιοτελείς;  Δεν έχουμε εξαντλήσει τη συμμετοχή μας πολλές φορές με κάποια βαριεστημένη ψήφο;  Δεν έχουμε δαπανήσει ώρες σε ανούσιες συνεδριάσεις μακριά από τα μεγάλα προβλήματα;

Αν υποτεθεί ότι κάποιοι είχαμε κατακτήσει ένα ανεκτό επίπεδο ζωής αυτό δεν ήταν καθόλου αποτέλεσμα φυσικής εξέλιξης του καπιταλιστικού συστήματος. Υπήρξαν αγώνες σκληροί εκατομμυρίων ανθρώπων. Κέρδισαν οι εργαζόμενοι με τη συνειδητή τους δράση σημαντικά δικαιώματα. Αυτά ακριβώς που τώρα με τη συνειδητή δράση των λίγων και την αδράνεια των πολλών παίρνουν πίσω. Αφορμή η κρίση , γνήσιο τέκνο του συστήματος με αδέλφια της το φασισμό και τον πόλεμο.
Είναι αυταπάτη ότι θα σταματήσουν. Δεν είναι λύκοι , δεν είναι καρχαρίες που κάποτε χορταίνουν. Είναι απλώς το κεφάλαιο , όπως ήταν πάντα.

Δεν σας καλώ να πιστέψουμε σε κάποιες φωτισμένες ηγεσίες. Σας καλώ να πιστέψουμε στη δύναμη της ενότητας , στη δυνατότητα μιας άλλης πορείας , αδύνατης δίχως συνεχή λαϊκό έλεγχο και αγώνα.
Δεν σας καλώ μόνο να απεργήσουμε.  Η συγκεκριμένη απεργία μόνο ή και άλλες ακόμα κι αν πετύχουν δε λύνουν τα προβλήματα.
Σας καλώ να πάρουμε μέρος στη διαμόρφωση άλλων κοινωνικών συνθηκών.
Δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις σε κοινωνικά αδιέξοδα.
Υπάρχουν ασφαλώς προσωπικές επιλογές κοιτάζοντας όμως τους συνάδελφους ,  τους άλλους εργαζόμενους , τους άνεργους , τους μαθητές στα μάτια.
Η αλληλεγγύη δεν είναι ελεημοσύνη  είναι  σκέψη για κοινή δράση.
Η μεγαλύτερη προσφορά των πολιτικών – συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών (όπου υπάρχουν) στ’ αφεντικά τους είναι ότι έφθειραν την πίστη στο Εμείς .
Κατάφεραν τις τελευταίες δεκαετίες μαζί με άλλες ιστορικές εξελίξεις να μας εγκλωβίσουν σε θλιβερά μικρά εγώ σιωπής και ιδιώτευσης.

Θα τους επιτρέψουμε να συνεχίσουν το πλιάτσικο στις ζωές μας;
Θα περιμένουμε παθητικά αν και όταν τους ‘’κάτσουν’’ οι συνεργαζόμενοι αριθμοί να κάνουν εκλογές;
Μα δε φαίνεται ήδη πόσο σέβονται τη λαϊκή θέληση;
Θα υφιστάμεθα τον άθλιο τρομοκρατικό βομβαρδισμό απ’ τα κανάλια των μεγάλων αφεντικών χωρίς να συζητάμε άλλες διεξόδους;
Θα παραδώσουμε αμαχητί το μέλλον των παιδιών στα άπληστα κοράκια των αγορών;

Μήπως να αρχίσουμε να μιλάμε στο σχολείο μας και τις συνελεύσεις;
Μήπως να αρχίσουμε να συζητάμε με γονείς και μαθητές και γι αυτά που όλους μας καίνε;
Ίσως έτσι να μη μπορούν εύκολα να διαιρούν σε δημόσιους και ιδιωτικούς , σε συνταξιούχους τάχα  προνομιούχους και άνεργους.
Μήπως η σχολική ζωή με ότι αυτή περιλαμβάνει , ιδιαιτέρως δίπλα στη Θηβών και την Ιερά οδό , δεν πρέπει να ‘ναι ξεκομμένη απ’ τη ζωή;
Μήπως τα σκυμμένα μας ιδιωτεύοντα κεφάλια  είναι εύκολα κομμένα κεφάλια;

Μήπως στα πλαίσια του προγράμματος της Ο.Λ.Μ.Ε μπορούμε να οργανώσουμε κάποιες εκδηλώσεις (μουσικές , εκθέσεις , φωτογραφίας ) αφορμή για προσέγγιση συζήτηση;
Μήπως αξίζει έτσι ή αλλιώς να προσπαθήσουμε;




Αναγκαστική απογείωση

“Όχι , δεν είναι φτερούγα. Το χέρι του είναι
καθώς προσπαθεί ν' αποφύγει τα χτυπήματα.”
“ ΤΟ ΧΕΡΙ ”  Τάσος Λειβαδίτης

Κοιτάχτηκε με τους άλλους.
Ανέβαζε και κατέβαζε το χέρι , ματωμένο.
Μετά σήκωσε και τ’ άλλο.
Όλο και πιο ψηλά , όλο και πιο γρήγορα.
Άρχισαν να τον μιμούνται , σ' ένα θέατρο
Συνείδησης

Τα σιδερένια σύννεφα έπιασαν να λιώνουν.

Τότε κατάλαβαν ότι μπορούσαν να πετάξουν.


      



7 Φεβρουαρίου 2012                                                     Δημήτρης Βέλλας






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Bottom Ad [Post Page]