51 χρόνια μετά…

«Προίκα στην Παιδεία μείον 15%!»

           7 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1962: «Το τσαμπί με τα πράσινα, κόκκινα και μπλε μπαλόνια απογειώθηκε από τα προπύλαια του Πανεπιστημίου και πήρε αμέσως ύψος. Ακουμπούσε ανάλαφρα –σαν σε «μαγικό χαλί»- πάνω σε μια μεγάλη αφίσα που έγραφε: «Προίκα στην Παιδεία 15%». Τα μπαλόνια με την αφίσα έφυγαν με κατεύθυνση προς το υπουργείο Παιδείας, την Πλάκα, την Ακρόπολη. Η συγκεντρωμένη στα Προπύλαια  σπουδάζουσα νεολαία ενθουσιάσθηκε. Η μάχη -η χθεσινή ειρηνική μάχη για την αναγέννηση της Παιδείας- άρχιζε από εκείνη τη στιγμή». (ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ, 8/12/1962)

          22-28 Απριλίου 1963: «Το αίτημα του 15% αφορά στην κάλυψη των σημερινών στοιχειωδών αναγκών της Παιδείας. Επιβάλλεται ο άμεσος διπλασιασμός των δαπανών για την Παιδεία και η ετήσια αύξησή τους κατά ποσοστό 5% ανώτερο από την ετήσια αύξηση του εθνικού εισοδήματος. Έτσι μόνο θα μπορέσουμε να φτάσουμε σε ποσοστό ίσο προς το 4% του ΑΕΠ, που σύμφωνα με τον Ο.Ο.Σ.Α. επιβάλλεται.» (Από την ιστορική απόφαση του 4ου ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ, που γέννησε την ΕΦΕΕ).

Λες και ήταν χθες! Μαθητές τότε, γράφαμε στη ζούλα –γιατί έπεφταν αποβολές!- πάνω στα θρανία ή στα τετράδιά μας το σύνθημα της εποχής: «Προίκα στην Παιδεία κι όχι στη Σοφία – 15% για την Παιδεία», με την κρυφή ελπίδα να καθιερωθεί η Δημόσια Δωρεάν Παιδεία, ώστε να σπουδάσουμε κι έτσι «να γλιτώσουμε από τη φτώχια ή την ξενιτιά», όπως προσδοκούσαν και οι γονείς μας.  Λίγο πριν, στις 8 Φεβρουαρίου 1963, καθηγητές και δάσκαλοι, είχαν γυρίσει στα σχολεία επιστρατευμένοι μεν, αλλά με «το κεφάλι ψηλά», μετά από «αγώνα δι’ αποχής απεριορίστου διαρκείας», ζητώντας τη μισθολογική τους εξίσωση με «τον κλάδον των τεχνικών» και συγκεκριμένα των Γεωπόνων!

Η τότε κυβέρνηση Κ. Καραμανλή είχε κρίνει την απεργία των εκπαιδευτικών «αδικαιολόγητον, αντισυνταγματικήν και αντιπαιδαγωγικήν» και προχώρησε στην πολιτική τους επιστράτευση -σήμερα «επίταξη», διότι «διαταράσσεται η κρατική και κοινωνική ζωή της χώρας»! Όσο για το αίτημα του 15%, ο τότε υπουργός Παιδείας Κασιμάτης, απευθυνόμενος από το μπαλκόνι του υπουργείου στην ιστορική φοιτητική διαδήλωση της 7^ης Δεκεμβρίου 1962, το απέρριψε με την «κλασική» πλέον δικαιολογία ότι «το κράτος πρέπει να κινείται εντός ωρισμένων οικονομικών πλαισίων. Δεν είναι δυνατόν αμέσως, σήμερα –όπως το απαιτείτε σεις– διότι είμεθα μία πτωχή χώρα … και δεν εξαρτάται μόνον από αυτό το υπουργείον η ικανοποίησις των αιτημάτων σας»(!)

Μισόν αιώνα από το «15%» και 40 χρόνια από το αιματοβαμμένο έμβλημα του Πολυτεχνείου «ψωμί-παιδεία–ελευθερία», η επικαιροποίηση (sic!) του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος 2013-2016, που ψήφισαν οι «Hρακλείς» της φαιάς συγκυβέρνησης, πετσοκόβει τις εκπαιδευτικές δαπάνες κατά 14,2%. Αποτέλεσμα: ενώ τα σχολεία στενάζουν σε διδακτικό προσωπικό και χάνονται 32.000 διδακτικές ώρες τη βδομάδα, περικόπτονται κατά 103 εκ. ευρώ τα κονδύλια για προσλήψεις αναπληρωτών. Η αντίστοιχη μείωση για προσλήψεις έκτακτου διδακτικού προσωπικού σε ΑΕΙ-ΤΕΙ θα είναι 9,7 εκ. ευρώ!

Το 2016 οι πραγματικές δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού για τη Δημόσια Εκπαίδευση θα βαλτώσουν στο ιστορικά χαμηλό 2,15% του ΑΕΠ. Γι’ αυτό και διακηρυγμένος στόχος του ψευδεπίγραφου σχεδίου «Αθηνά» είναι η «μείωση των λειτουργικών δαπανών των ΑΕΙ-ΑΤΕΙ κατά 67,4 εκατ. ευρώ λόγω συγχωνεύσεων». Αντίθετα, με το λεγόμενο «άνοιγμα της αγοράς υπηρεσιών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης» οι σχολάρχες δικαιούνται να συμμετέχουν στις χρηματοδοτήσεις του ΕΣΠΑ ή άλλων ευρωπαϊκών Ταμείων, ισότιμα προς τα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Παράλληλα με τη fast track διάλυση των δομών της Δημόσιας Εκπαίδευσης προωθείται και η κατ’ ευφημισμόν «αξιολόγηση» με όλα τα παρελκόμενα (απολύσεις «επίορκων» - βαθμολογική καθήλωση - υποταγή και τρομοκράτηση με το νέο πειθαρχικό δίκαιο - κατηγοριοποίηση σχολείων κ.λπ.). Με απειλές και αυθαιρεσίες της Διοίκησης παραβιάζονται ακόμα και τα επίσημα ωρολόγια και αναλυτικά προγράμματα, καταγγέλλει η ΟΛΜΕ.

Αυτό το «βαθύ κράτος» της αμάθειας, θα συνεχίσει να εγκλωβίζει το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας στην ημιμάθεια, στο ατομικό βόλεμα και την υποταγή, αν δεν κατεβούμε όλοι στους δρόμους για να γκρεμίσουμε τα «μνημόνια και το τρίδυμο της συμφοράς». Ο κοινός, συντονισμένος αγώνας των συνδικάτων όλης της Ευρώπης, για την ανατροπή των αντιλαϊκών μέτρων που παίρνουν οι κυβερνήσεις των χωρών-μελών της ΕΕ, είναι μονόδρομος.

ΜΗΤΑΦΙΔΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ