Κρεατομηχανή

Στις μυλόπετρες των μνημονιακής πολιτικής  συνθλίβονται εκπαίδευση και εκπαιδευτικοί

Παύλος Χαραμής Εκπαιδευτικός

Ένα ακόμα συμβόλαιο «ξαφνικού θανάτου» ανέλαβαν να εκτελέσουν οι εθελόδουλοι κυβερνητικοί θεράποντες της μνημονιακής αδηφαγίας. Αυτή τη φορά στο στόχαστρό τους βρέθηκε η δημόσια εκπαίδευση.  Και τα θύματα που καταμετρήθηκαν, χιλιάδες θύματα κυριολεκτικά, προέρχονται κυρίως από εκείνους που εύστοχα χαρακτηρίζονται συχνά «παιδιά ενός κατώτερου θεού»: τον κόσμο της τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης.

Περίμενε η «σκιώδης κυβέρνηση» των τροϊκανών να κλείσουν για τα καλά τα σχολεία, για να αδυνατίσουν οι αρμοί κάθε εκπαιδευτικής ή άλλης συλλογικότητας που θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στα άνομα σχέδιά της. Προσδοκούσε να καταλαγιάσει κι ο κουρνιαχτός από τα πρόσφατα συνέδρια των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών, που κατέληξαν σε ηχηρά Βατερλώ του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Πρόταξε και την καθησυχαστική κατάργηση της επιστράτευσης των εκπαιδευτικών, με τη βεβαιότητα ότι της ήταν πια περιττή μεσούντος του θέρους. Και επέλεξε τον Ιούλιο, σχεδόν μέσα του Αλωνάρη, για να συνθλίψει με τις μνημονιακές της μυλόπετρες ένα από τα πιο ζωντανά και παραγωγικά κομμάτια της εκπαίδευσης - μαζί του και τους εκπαιδευτικούς που εργάζονταν σε αυτό.

Κάποιες από τις τραγικές συνέπειες αυτής της απόφασης: Εξαλείφονται οριστικά από το χάρτη της δημόσιας δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης 46 ειδικότητες εκπαιδευτικών της τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης. Καταργούνται, σύμφωνα με τα ως τώρα δεδομένα, 2.500 οργανικές θέσεις, 2.000 εκπαιδευτικοί τίθενται σε διαθεσιμότητα και επιβάλλονται 4.933 μετατάξεις. Περίπου 20.000 μαθητές και μαθήτριες της τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης από το Σεπτέμβρη θα αναζητούν το σχολείο τους για να συνεχίσουν την εκπαίδευσή τους και δεν θα το βρίσκουν. Κανείς δεν γνωρίζει την τύχη που επιφυλάσσεται για 830 εργαστήρια στα οποία ασκούνταν αυτοί οι μαθητές και μαθήτριες, κάποια από τα οποία μάλιστα πρόσφατα εξοπλίστηκαν με πολυδάπανα μηχανήματα και υλικά.

«Υπηρετούμε ένα σχεδιασμό που στοχεύει το Τεχνικό Λύκειο να προσφέρει ειδικότητες αποφοίτων που ανταποκρίνονται στις επιλογές των μαθητών και όχι στις ειδικότητες των εκπαιδευτικών», διαμηνύει η κυβέρνηση. Η πραγματικότητα όμως τη διαψεύδει κατηγορηματικά. Κάποιοι από τους τομείς που καταργήθηκαν ήταν από τους πλέον περιζήτητους: ο τομέας Υγείας, λόγου χάρη, ήταν ο πολυπληθέστερος στα Επαγγελματικά Λύκεια και ο τομέας της κομμωτικής ο δημοφιλέστερος στις Επαγγελματικές Σχολές. Πού είναι, λοιπόν, ο σχεδιασμός που «ανταποκρίνεται στις επιλογές των μαθητών».

«Αποτελεί κοινή παραδοχή ότι τα Επαγγελματικά και Τεχνικά Λύκεια και Σχολές δεν επιτελούν σήμερα το ρόλο τους αντιμετωπίζοντας σειρά στρεβλώσεων και πελατειακών σχέσεων», είναι το άλλο επιχείρημα των ολετήρων της δημόσιας εκπαίδευσης. Αλλά ποιον τομέα της εκπαίδευσης, ή συνολικά του Δημοσίου, θα άφηνε η αυτή η κυβέρνηση αλώβητο από μια τέτοια κατηγορία; Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που ακολουθεί με συνέπεια και σταθερότητα, έχουν θέσει στο στόχαστρό τους το δημόσιο τομέα στο σύνολό του, τον οποίο και σταδιακά συρρικνώνουν χρησιμοποιώντας ανάλογα επιχειρήματα.

Και το απαύγασμα αυτής της επιχειρηματολογίας παρατίθεται στη συνέχεια: «Μετά από συγκριτική μελέτη ευρωπαϊκών συστημάτων τεχνικής εκπαίδευσης, μελέτη αναγκών της εγχώριας αγοράς εργασίας και ανάπτυξη περιγραμμάτων επαγγελμάτων εξήχθη το συμπέρασμα ότι τα επαγγέλματα υγείας […] καθώς και επαγγέλματα όπως Γραφικών Τεχνών, Σχεδίασης και Παραγωγής Ενδύματος, Αισθητικής Τέχνης, Κομμωτικής Τέχνης και Αργυροχρυσοχοΐας δεν υπάρχει σκοπιμότητα να παρέχονται από την Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση». Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς εδώ; Την εκπληκτική ταχύτητα και την «επιστημονική εγκυρότητα» με την οποία αξιοποιούνται τα διεθνή δεδομένα για να διαγνωστούν τα προβλήματα της εγχώριας εκπαίδευσης; Την κατά παραγγελία πραγματοποίηση «ερευνών» που πριν ακόμα ξεκινήσουν έχουν ήδη καταλήξει στα πορίσματά τους; Ή την αναλγησία με την οποία αντιμετωπίζονται από την κυβέρνηση δεκάδες χιλιάδες νέοι και νέες που έχουν ήδη ξεκινήσει ή σκόπευαν να συνεχίσουν τις σπουδές τους στις καταργούμενες ειδικότητες;

Όταν άρχισε σταδιακά να εδραιώνεται η πεποίθηση ότι οι εκατόμβες των εργαζομένων στο Δημόσιο ήταν αναπόφευκτες, τέθηκαν σε λειτουργία οι διαδικασίες υποκίνησης ενός ανήθικου όσο και ατελέσφορου κοινωνικού αυτοματισμού: «Η δείνα ειδικότητα είναι λιγότερο απαραίτητη στην εκπαίδευση, η τάδε κατηγορία εκπαιδευτικών δεν είναι εξίσου ικανοί με μας», και πάει λέγοντας… Σαφής στόχος ήταν η υπονόμευση της ενότητας των εργαζομένων και η ακύρωση της αποτελεσματικότητας των αγώνων τους.

«Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο, άπληστος σαν το χόρτο», γράφει ο Σεφέρης στον Τελευταίο Σταθμό. Και «σαν έρθει ο θέρος προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ’ άλλο χωράφι». Δεν συνειδητοποιεί ότι παραδίνοντας το χωράφι του γείτονα στον όλεθρο με την αδράνεια, την αδιαφορία ή την υστεροβουλία του ανοίγει το δρόμο και προς το δικό του χωράφι.