Σάββατο, 26 Οκτωβρίου 2013
Κάποιοι τους ξέχασαν ήδη...

Ήταν κάποτε κάποιοι εκπαιδευτικοί που μέσα σε μια νύχτα θυσιάστηκαν στο βωμό της «διάσωσης» των συναδέλφων τους. Ήταν πράγματι εκπαιδευτικοί πολύπειροι, εντυπωσιακά φιλόδοξοι, με όμορφες ιδέες για τους μαθητές τους και τα σχολεία τους. Ήταν εκπαιδευτικοί που πίστεψαν στο έργο τους όπως και οι περισσότεροι που «παλεύουν» για μια δημόσια και δωρεάν παιδεία, για αξιοπρέπεια και πίστη στο έργο του Δασκάλου.
Έφυγαν όμως ή μάλλον τους εκδίωξαν από τον εργασιακό τους χώρο, έρμαια των διαθέσεων ανθρώπων που το μόνο που ήξεραν ήταν αριθμητικά δεδομένα, νούμερα που βόλευαν τους υπολογισμούς τους.
Έτσι ξεχάστηκαν σαν να μην υπήρξαν ποτέ, σαν να μην μπήκαν ποτέ σε σχολική τάξη, σαν να μην ενέπνευσαν ποτέ ανθρώπινες ψυχές και συνειδήσεις. Ξεχάστηκαν από όλους, γιατί ανήκαν πια σε μια ιδιαίτερη κατηγορία εκπαιδευτικών: αυτή των «διαθέσιμων-απολυμένων». Αισθάνθηκαν απομονωμένοι, μιας και οι πρώην συνάδελφοί τους έπρεπε να ασχοληθούν με τα «δικά τους» των μεταθέσεων, αποσπάσεων, του παρουσιολογίου και τόσων άλλων που βαραίνουν την καθημερινότητά τους. Ακόμη και οι συνδικαλιστές ενημερώνονταν για τους «διαθέσιμους» περιστασιακά, χωρίς να έχουν πλήρη εικόνα για την εξέλιξη των γεγονότων, κρατώντας στάση αναμονής και αφήνοντας να εννοηθεί ότι, «ό,τι ήταν να κάνουμε, το κάναμε . Πρέπει να περιμένουμε!».
Αλλά και οι άλλοι από τους «διαθεσίμους» με τη «σίγουρη» μοριοδότηση άρχισαν να βγάζουν τα μπλοκάκια για να υπολογίσουν τις θεσούλες τους και άρχισαν να βλέπουν απειλητικά το διπλανό τους, που διεκδικούσε τη «δική» τους θέση. Βγήκαν μπροστά το ΑΣΕΠ, η επετηρίδα, η αρχαιότητα, η ανωτερότητα του ενός πτυχίου έναντι του άλλου, η επιστημοσύνη του μεταπτυχιακού, του δεύτερου πτυχίου και πάει λέγοντας…
Κάποιοι άλλοι προσπαθούσαν μάταια να ψελλίσουν την ανάγκη για ενότητα, χωρίς διαχωρισμούς και έριδες μεταξύ τους, αλλά ίσα που ακούγονται μέσα στις κραυγές κάποιων περί «της αγωνίας για το μέλλον τους».
Άρχισαν έτσι να ξεχνούν και αυτοί (οι διαθέσιμοι), αυτό που ποτέ δε θα έπρεπε να ξεχάσουν: τον εξευτελισμό που υπέστησαν, την αναίτια απομάκρυνσή τους, τη βίαιη ανατροπή της επαγγελματικής - και όχι - μόνο ζωής τους. Οι διακρίσεις που γινόντουσαν σε βάρος κάποιων από αυτούς στρογγυλεύονταν, υποτιμούσαν την αξία τους, στο όνομα του «καλού των περισσότερων». Το «καλό όλων» μετατράπηκε σε «καλό για τους περισσότερους». Πάλι έγιναν αριθμοί, αυτή τη φορά όμως το αποδέχονταν και οι ίδιοι οι «διαθέσιμοι».
Ήταν κάποτε κάποιοι εκπαιδευτικοί που δεν ήταν αριθμοί, νούμερα τυπωμένα σε χαρτί, ήταν άνθρωποι.
Στο τέλος όμως ταυτίστηκαν με τα νούμερα που κάποιοι τους έδωσαν και μιλούσαν τώρα πια για προσθέσεις και αφαιρέσεις, πολλαπλασιασμούς και διαιρέσεις. Άρχισαν να μοιάζουν με τους εφιάλτες που τους οδήγησαν εκεί. Το εμείς έγινε και πάλι εγώ, ένα εγώ τεράστιο που κάλυπτε ό,τι δεν το αφορούσε…
Υπήρχαν και κάποιοι Δάσκαλοι, που αν και ήταν έξω από τη σχολική αίθουσα, δίδασκαν ακόμα το μάθημα της προσπάθειας στα δύσκολα, όπως το δίδασκαν και όταν βρίσκονταν μέσα στις αίθουσες αυτές.
Ήταν κάποτε κάποιοι εκπαιδευτικοί, λίγοι ή πολλοί δεν έχει σημασία, που το μόνο που ζητούν είναι να μη τους ξεχάσουν, τουλάχιστον αυτό…

Πηγή: John Pascal